Batya Brown voor de Staatscommissie rechtsstaat

De video duurt 3 min. en 33 sec. 

Spreker: Batya

Batya vertelt thuis over haar situatie. 

Batya: “Hoe de overheid mij heeft geholpen… Niet. Uiteindelijk na zoveel jaren.”

Batya staat op het strand, kijkend naar de zee. 

“Ik ben geboren in Ethiopië. In Addis Abeba. Mijn ouders zijn overleden. Toen ben ik in een weeshuis gekomen samen met mijn broertje. Heeft mijn peetmoeder er voor gezorgd dat wij in ieder geval via daar geadopteerd konden worden. Toen ik in 1992 bij mijn adoptieouders terechtkwam bleek eigenlijk al dat ik zwaar getraumatiseerd was…”

Batya ruimt de schone vaat op. 

“dus ik kreeg woede aanvallen, ik kreeg nachtmerries en mijn moeder heeft jeugdzorg ingeschakeld, omdat ik nog extra hulp nodig had. Toen werd ik uit huis geplaatst.”

Batya snijdt een citroen in de keuken. 

Toen hebben zij eigenlijk een beslissing genomen wat uiteindelijk mijn leven in alle opzichten heeft belemmerd. In 1992 was het zo dat wanneer je een kind adopteert moest je minimaal een jaar bij de adoptieouders wonen. En ik woonde dat niet…”

Batya doet de was. 

“dus toen verviel mijn adoptierecht. Ik ben door een hel gegaan.”

Batya zoekt papierwerk uit op tafel. 

“Uiteindelijk ben ik van de een naar de andere instanties samen met mijn moeder gegaan om alsnog, toen ik achttien was, mijn Nederlandse nationaliteit aan te vragen. Want in het begin hadden we een beetje hoop van: ‘Ja, we hebben genoeg bewijzen’. Toen zeiden ze: ‘Nee, want uw geboorteakte is verjaard’. Jij moet dan teruggaan naar Ethiopië om je geboorteakte opnieuw te laten maken. Ik zeg: ‘Ja, maar dat is niet realistisch’. Ethiopië die ziet mij niet meer als een Ethiopiaan, maar als een Nederlander.”

Batya brengt haar kind op de fiets naar de kinderopvang. 

“Ik kan daar niet meer naar terug en ik heb geen familie daar. En mijn moeder heeft toen nog wel geprobeerd om contact op te nemen  met Wereldkinderen. Mijn moeder heeft brieven geschreven, gebeld ze heeft bezwaar… Alles om aan die voorwaarde te kunnen voldoen, maar daar werd geen gehoor aan gegeven.”

Batya zoekt opnieuw papierwerk uit. Identiteitsdocumenten komen voorbij. 

“En ik, ik kon het land niet uit, want ik werd niet erkend als een Nederlander, waardoor ik gevangen zat in Nederland.”

Batya brengt haar kind weg. 

“Het feit dat ze mij samen met mijn moeder met deze situatie hebben laten zitten Ik vind dat wel heftig. Ik ben een adoptiekind die ter adoptie is gesteld. Ik heb er niet zelf voor gekozen om hier naartoe te komen. Ik ben uitgekozen door lieve ouders die mijn wilden hebben en doordat ik dingen heb meegemaakt, hebben zij hulp gezocht. En vanuit die hulp, in deze situatie terecht ben gekomen en heeft het uiteindelijk dertig jaar geduurd voor dat ik mijn Nederlanderschap kreeg. Als iemand jou niet ziet staan of als de overheid of wie dan ook jou niet erkent als mens. dat je gewoon weet en gelooft dat jij recht hebt om te bestaan.”