Saskia Brandewijn voor de Staatscommissie rechtsstaat

De video duurt 3 min. en 33 sec. 

Op de achtergrond zijn ruisende bomen te zien en te horen. 

Spreker: Saskia

“Ik ben op mijn zesentwintigste afgestudeerd.”

Saskia staat op haar dakterras. 

“Dat is echt op het laatste stukje van mijn tandvlees, is dat gelukt.”

Saskia vertelt thuis over haar ervaringen. 

“En tijdens het schrijven van mijn eindthesis bleek al dat ik steeds slechter sliep, dat ik me steeds slechter voelde. En dat heeft uiteindelijk daartoe geresulteerd dat ik opgenomen ben in een kliniek voor persoonlijkheidsstoornissen. Ik ben dan ook gediagnosticeerd met depressie, angstklachten, PTSS. Vanaf daar is het eigenlijk een hele diepe val geweest naar de bijstand.”

Op de achtergrond klinkt zachte muziek. 

“Dus dan denk je dat het goed geregeld is in Nederland. Als je arbeidsongeschikt bent dan hebben we daar wat voor. Als je vanaf je jeugd al ziek bent dan hebben we daar wat voor. Maar wat nou als je er net na de cut-off line van zesentwintig jaar er achter komt dat jij inderdaad ook al eigenlijk sinds je jeugd ziek bent, maar net te laat je diagnose hebt, niet lang genoeg gewerkt hebt, dan rest de bijstand.”

Saskia doet aan yoga. 

“Op een gegeven moment had ik even geen therapie meer nodig volgens mijn therapeut en de gemeente greep dat met twee handen aan om te zeggen van: ‘Oké, je hebt geen therapie meer, dan kun je dus gaan werken’. En vervolgens boden ze een baan aan dat ik in het magazijn kon werken. En toen heb ik gezegd van: ‘Joh, ik vind het geen probleem om met m'n handen te werken, maar ik moet ook met mijn hoofd dingen doen, anders dan gaat het vanzelf wel dingen bedenken’. Dan ga het bedenken dat ik een waardeloos stuk vreten ben, dat ik niks waard ben. Waarom leef je überhaupt nog? En ik heb met geluk vijf keer daadwerkelijk contact gehad met de gemeente. Het was compleet onduidelijk waar ik wel en niet recht op had. Het is ook niet verteld dat zij maximaal verplicht waren om tot MBO twee-niveau aan te bieden qua werk. Het is ook niet verteld van: ‘Hé, als jij het idee hebt dat je nog niet klaar bent om te werken, kan je een medische keuring aanvragen’. En dat was juist hetgene geweest dat mij wel heel veel ellende had kunnen besparen.”

Saskia sleutelt aan de wasmachine. 

“Ik moet het allemaal zelf maar uitvogelen. Alle regels waar je je aan moet houden waar je je soms gewoon niet aan kan houden. En op het moment dat ik toch een overtreding maak, dan zijn ze er als de kippen bij.”

Saskia leest thuis een boek. 

“En ook elke keer dat ik denk van nu krijg ik hulp, nu is er eindelijk wat beschikbaar, ik kom hier echt voor in aanmerking, dan blijkt achteraf gezien alleen maar iets te zijn wat me nog verder weer terug het dal in helpt. Er wordt van mij verwacht als tegenprestatie dat ik therapie volg en beter wordt, maar tegelijkertijd word ik niet in de situatie geplaatst waarin ik ook echt beter kan worden. Dit is het onderdeel waardoor ik eigenlijk opnieuw een trauma op aan het lopen ben.”

Saskia laat een hond uit. 

“Op het moment dat je niet meer durft te dromen, dan heb je ook gewoon geen toekomstperspectief meer. Dan... Ik heb mijn energie gewoon nodig hier, nu in deze woonkamer... en als ik alleen maar na ga denken over wat ik niet meer heb of juist wel wil hebben, dat is allemaal verspilde energie. Ik hoop heel erg dat ik andere mensen het makkelijker kan maken dan hoe het voor mij is geweest.”

Saskia drinkt wat op het terras. 

“Dus ik zet me in als ervaringsdeskundige om mijn verhaal te delen. En dan hoop ik dat ik toch de goede mensen kan bereiken en ze kan vertellen dat het toch een keertje heel erg anders aangepakt moet worden.”